Rozdział Dziesiąty

- Witaj Katrina, mogę ci potowarzyszyć w drodze do szkoły..? – Moje ciało aż drgnęło, ten głos przypomniał mi ten okrutny koszmar.

- Cześć Lysander, czemu nie. – Czułam w pewnym stopniu lekkie zakłopotanie i dyskomfort na samą myśl o moim wczorajszym koszmarze. Jednak nie chciałam by białowłosy zauważył że co jest nie tak, dlatego starałam się stwarzać pozory przy nim. Przez większość drogi do szkoły szliśmy w grobowej ciszy co niestety mnie trochę niepokoiło, im dłużej trwała cisza tym trudniej było ją przełamać.

- Księżniczko czy coś się niepokoi..?- Momentalnie skierowałam wzrok na różnookiego, jego oczy były przepełnione troską i zmartwieniem. Zrobiło mi się głupio że z tak błahego powodu psuje sobie i jemu humor.

- Wszystko w porządku, po prostu źle spałam. – Uśmiechnęłam się promiennie by rozwiać wszystkie wątpliwości Lysandra. Po chwili na twarzy białowłosego można było dostrzec uśmiech, który powodował u mnie miłe ciepło i sprawiał że zapominałam o wszystkich troskach i zgrzytach.

- Rozumiem, Katrina mam do ciebie pytanie. Za tydzień mój brat Leo ma urodziny, będzie spora impreza i dużo znajomych. – Na jego twarz wkradł się mały rumieniec powodujący u mnie cichy chichot.

- Wyglądasz słodko gdy się rumienisz.

- Czy chciałabyś pójść na tą imprezę ze mną jako moja dziewczyna.? – Myślałam że się przesłyszałam, byłam taka szczęśliwa że chciałam skakać i krzyczeć ze szczęścia. Już miałam odpowiedzieć dla różnookiego ale niestety ktoś nam przeszkodził.

- Lysaaanderrr …!! W końcu cię spotkałam.- Niska blondynka o fioletowych oczach i ubraniach w stylu wiktoriańskim podbiegła do białowłosego i go mocno przytuliła.

- Nino proszę puść mnie to nie jest czas ani pora na takie rzeczy. – Lysander delikatnie ale stanowczo odsuną od siebie dziewczynę tak by ta nie poczuła się urażona.

- Dlaczego mnie odtrącasz, czy to przez nią.?! – Skierowała na mnie swój zabójczy wzrok, przeszywając nim mnie na wylot. Poczułam lekki niepokój nastawieniem tej dziewczyny w stosunku do mojej osoby.

- Nino nie wygłupiaj się, to nie wina Katriny. Powinnaś być teraz w szkole.

- Ale Lysander ja chciałam cię zobaczyć... – Zrobiła proszące oczka przy okazji znów wtulając się w białowłosego.

- Nino idź do szkoły, później się spotkamy. – Gdy już Nina się oddalała zatrzymała się przy mnie spoglądając na mnie złowieszczym spojrzeniem.

- To jeszcze nie koniec, Lysander jest tylko mój..! – Powiedziała to z taką złością w oczach że zaczęłam się bać tej dziewczyny. Gdy tylko blondynka oddaliła się od nas musieliśmy z białowłosym przyśpieszyć kroku ponieważ byśmy się spóźnili na lekcje. Niestety gdy zaszliśmy do szkoły było 4 minuty po dzwonku więc szybko skierowaliśmy swoje kroki w stronę klasy od matematyki. Wchodząc do sali przeprosiliśmy nauczyciela za spóźnienie po czym zajęliśmy swoje miejsca. Na moje szczęście jedna rzecz z mojego snu się spełniła, pan Maroł zapomniał wziąć sprawdzianów z domu dzięki czemu zrobiliśmy powtórzenie materiału do sprawdzianu. W połowie lekcji zauważyłam że za oknem ktoś stoi, w tamtej chwili przeraziłam się gdy za oknem ujrzałam Nine, patrzyła na mnie z morderczym wzrokiem. Ukradkiem szturchnęłam Lysandra by spojrzał w stronę okna, gdy ujrzał dziewczynę od razu zrobił się spięty, było widać że czuję się zakłopotany i nie wie co ma zrobić. Dziewczyna bez żadnych krępacji zaczęła rysować na oknie serduszka i imię białowłosego, musieliśmy jakoś ją przegonić by nikt tego nie zauważył. W tamtym momencie wpadłam  na dość ryzykowny pomysł, złapałam białowłosego za rękę tak by Nina to zobaczyła. Dziewczyna poczerwieniała cala ze złości i natychmiast gdzieś pobiegła, dopiero wtedy zobaczyłam rumieńce na twarzy różnookiego. Puściłam chłopaka by móc skryć swoją twarz od zażenowania. Jaka ja jestem głupia co on sobie teraz pomyśli o mnie, że jestem jakaś niedojebana. Dlaczego to ja zawsze mam takie pojebane pomysły. Ukradkiem spojrzałam na białowłosego by zobaczyć jego reakcję, ku mojemu zdziwieniu spoglądał na mnie z czułością w oczach. Nie wiedząc co chodzi mu po głowię postanowiłam go przeprosić. Wynalazłam moje niebieskie karteczki i zaczęłam pisać „ Przepraszam cię Lysander, swoim głupim zachowaniem chciałam spłoszyć Nine L  ”. Położyłam złożoną karteczkę na zeszycie różnookiego i czekałam na odpowiedź. Na szczęście długo nie musiałam czekać, ponieważ po chwili na moim zeszycie leżałam ta sama karteczka „ Moja droga nie musisz mnie przepraszać, nie uraziłaś mnie tym zachowaniem a wręcz przeciwnie” . Czytając wiadomość od białowłosego poczułam na swoich policzkach wypieki, jaki on potrafi być romantyczny nawet w tak błahych sprawach. Siedziałam dłuższą chwilę zamyślona tak nad kartką od chłopaka aż w końcu lekko mnie szturchną bym się ocknęła. W tamtej chwili spojrzałam w jego cudowne oczy, które wprawiały mnie w przyjemny dreszcz. Niestety ta romantyczna chwila została okrutnie przerwana przez dzwonek obwieszczający koniec pierwszej lekcji. Wychodząc z klasy skierowałam swoje kroki w stronę mojej szafki , wyciągając książki z szafki ktoś zaszedł mnie od tyłu.

- Powiesz mi w końcu co jest między tobą a Lysiem? – Jak można było się spodziewać była to białowłosa z zaciętą miną na twarzy.

- Roza ile razy mam ci powtarzać że nic między nami nie ma. – Starałam się zachować pozory przed białowłosą.

- Ahh taak… To wyjaśnij mi po jaką cholerę trzymałaś go za rękę na matmie?! – Złowieszcza mina Rozalii momentalnie zmieniła się w uśmiech i podekscytowanie.

- Roza bądź cicho, jeszcze ktoś cię usłyszy.

- Iiii…. Wiedziałam że jesteście razem, wyglądacie razem tak uroczo. Katrina będziemy rodziną, będziemy chodzić na podwójne randki.!

- Uspokój się, nie jesteśmy razem. – Entuzjazm Rozy powoli mnie irytował.

- To dlaczego trzymaliście się za ręcę? – Mina zdezorientowanej Rozy była po prostu boska.

- To było przez przypadek. – Na samą myśl zaczerwieniłam się na twarzy.

- Dobra dobra, już ja tam wiem swoje. Ale przyznaj że cię kręci. – Uśmieszek dziewczyny wprowadził mnie w zakłopotanie, nie wiem czemu ale czułam krępację rozmawiając na takie tematy. Gdy już miałam odpowiedzieć Rozalii na jej pytanie, ktoś znów zaszedł mnie od tyłu. O losie dlaczego każdy musi zachodzić mnie od tyłu.

- Witaj Rozo, pozwolisz że porozmawiam z Katriną na osobności. – Mam wielką nadzieję że nie słyszał naszej wcześniejszej rozmowy.

- Nie ma sprawy Lysio, miłej rozmowy. – Białowłosa opuściła nas w podskokach i wielkim bananem na ustach. Ah ta Roza…

- Uczynisz mi ten zaszczyt i potowarzyszysz mi jako moja dziewczyna na urodzinach mojego brata? – Jego oczy tak niesamowicie błyszczały, oczarował mnie swoją elokwencją.

- Jako dziewczyna?

- Oczywiście, jako moja przepiękna dziewczyna. – Cała poczerwieniałam na twarzy, nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć. Przyznam że trochę się boję wchodzić jakikolwiek związek.

- Zgoda . – Uśmiechnęłam się promiennie do chłopaka.

- Bardzo cieszy mnie ta odpowiedź, a teraz wybacz ale muszę udać się na następną lekcję. – Ucałował moją dłoń.

- Widzimy się później księżniczko.

- Do później. – Czy właśnie zostałam dziewczyną Lysandra Bring..? Energia rozpierałam mnie od środka, jestem najszczęśliwszą dziewczyną ever. Postanowiłam poszukać Rozalii i jej opowiedzieć o przebiegu mojej rozmowy z białowłosym, ale nigdzie nie mogłam jej znaleźć. Gdy już miałam się poddać poczułam lekkie szturchnięcie, odwracając się zobaczyłam tylko duży bukiet róż. 

______________________________________________________

Przepraszam że tak długo nie wstawiałam rozdziału,

niestety problemy zdrowotne.

Życzę miłego czytania, liczę na wasze opinie.

Pozdrawiam :*