Rozdział Trzeci

Próbowałam wyrwać się z objęć Kastiela, ale za mocno ściskał moją rękę.

- Kastiel to boli..! – Nagle poczułam mocniejszy uścisk. Ale czerwono włosy nie reagował. Szliśmy tak przez kilka przecznic aż w końcu stanęliśmy przed wielkim domem, Kastiel otworzył furtkę i oczywiście mnie przepuścił nagle przybiegł do mnie wielki czarny owczarek francuski. Z wielką radością dałam mu rękę do obwąchania. W Momocie gdy pies obwąchiwał moją rękę rozległ się krzyk.

- Katrina nie…!! – Kastiel patrząc co się dzieję podbiegł do nas ze zmartwieniem w oczach, po chwili jego wyraz twarzy zmienił się na zaskoczoną.

- Dziwne… Pierwszy raz widzę żeby ten pies tak się łasił do obcych.

- Hau Hau !! – Pies zaczął szczekać i merdać ogonkiem w trakcie gdy go głaskałam.

- Nie wiem o czym ty mówisz, to bardzo słodki piesek. A jak się wabi..? – Spytałam śmiejąc się do chłopaka.

- Demon – Spojrzał na mnie z diabolicznym uśmieszkiem.

- Dość groźne imię jak na takiego słodziak … Aaaaa..!!! – właśnie w tym momencie Demon rzucił się na mnie i zaczął mnie lizać po twarzy.

- Demon..!! Spokój, zejdź z niej..!! – od razu uśmiech zszedł z ust czerwonowłosego.

Po chwili Demon przestał mnie lizać, a Kastiel pomógł mi wstać i doprowadzić się do porządku, brązowooki zaprowadził mnie do domu. Po wejściu oniemiałam z wrażenia widząc tak piękny dom. Ściany były w kolorze beżu a meble ciemnego brązu, wszystko się ładnie komponowało. Stałam jak wryta w salonie aż w końcu Kastiel zawołał mnie z kuchni.

- Katrina możesz tu przyjść.

- Słucham..? – Wchodząc do kuchni zauważyłam że otwiera butelkę z winem.

- O to twoje wino – Podał mi wino z zadziornym uśmiechem. Poszliśmy na górę do jego pokoju. Tak jak się spodziewałam, jego pokój był w kolorach czerni i bieli, miał dużą komodę z płytami do której od razu podeszłam szukając ciekawej piosenki.

- To ja pójdę po coś do jedzenia a ty wybierz jakąś piosenkę- powiedział czerwonowłosy wychodząc do kuchni. Od razu rzuciła mi się w oczy płyta  Metallica i piosenka Nothing else matters włączyłam ją i się zatraciłam w niej, zaczęłam tańczyć i kołysać się, nawet nie usłyszałam gdy ktoś wszedł do pokoju. Kastiel zaszedł mnie od tyłu i złapał w talii. Poczułam się niezręcznie ale nie potrafiłam powiedzieć nie.

- Podniecająco się poruszasz mała- Powiedział brązowooki całując mnie w szyję.

- A ty powinieneś wiedzieć że istnieję coś takiego jak przestrzeń osobista- Warknęłam na chłopaka, choć nie wiem dlaczego to powiedziałam bo bardzo mi się to podobało. Zerknęłam na brązowookiego widząc że na jego ustach rysuje się uśmiech.

- Zadziorna jak na kogoś kto zaraz może zostać zaatakowany- Zaśmiał się rzucając mnie na łóżko. Przywarł mnie do materaca po czym zaczął mnie łaskotać.

- HaHaHa…. Kastiel…. HaHaHa… przestań- nie mogłam więcej z siebie wydusić, nie potrafiłam przestać się śmiać. Czerwonowłosy nie zważając co krzyczałam kontynuował swoje tortury.

- HaHaHa… Dobra poddaje się… HaHaHa- Od tego śmiechu rozbolał mnie brzuch i zaczęłam tracić oddech, aż w końcu Kastiel odsuną się ode mnie zaprzestając swoje tortury.

- A to była kara za to że jesteś nie miła- Na jego twarzy pojawił się uśmiech po czym przybliżył się do mnie przyciskając mnie do łóżka. Niebezpiecznie blisko znajdował się mojej twarzy, po chwili nasze usta dzieliły tylko milimetry.

- Co ty wyrabiasz..? – Spytałam lekko zarumieniona na policzkach.

- Coś na co tylko czekasz od kiedy weszliśmy do tego domu- Spojrzał na mnie z tym swoim łobuzerskim uśmiechem. Po chwili próbował mnie pocałować ale odsuwałam go od siebie co niestety mu się nie spodobało.

- No już nie bądź taka cnotka- Spojrzał chłopak z poirytowanie, po czym złapał mnie za nadgarstki i zaczął brutalnie całować, nie oddałam żadnego pocałunku próbowałam uwolnić się z uścisku chłopaka, poczułam jak po moich policzkach spływają słone łzy… Chłopak przerwał swoje pocałunki by spojrzeć na mnie z pytającym wzrokiem. Gdy tylko poczułam że uścisk Kastiela się rozluźnił wyrwałam mu się i szybko pobiegłam do drzwi, zdążyłam złapać swoje rzeczy i wybiec z mieszkania. Słyszałam tylko głos Kastiela z daleka.

- Katrina poczekaj..!!! Źle mnie zrozumialaś…!!

Słysząc to biegłam coraz szybciej, nie chciałam żeby mnie dogonił bałam się go, zatrzymałam się dopiero w parku i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę że jest już ciemno i nikogo już nie było w parku. Założyłam szybko buty i kurtkę żeby się nie przeziębić. Nagle poczułam czyjąś rękę na moich ustach i brzuchu, nie zdążyłam nawet krzyknąć ten ktoś mnie zaciągną w ciemną uliczkę. Coraz bardziej płakałam jeżeli można nazwać to płaczem. Myślałam tylko „ Dlaczego to mnie zawsze spotyka” nawet się nie wyrywałam bo wiedziałam że to nic nie da „ Czy tak będzie wyglądał mój koniec?”