Rozdział Dwunasty

Perspektywa Katriny

Byłam cała czerwona jak piwonia przez białowłosego, wszyscy z klasy patrzyli zaskoczeni widząc nasze splecione dłonie. Jedynie Rozalia stała z wielkim bananem na ustach, nie zdążyliśmy na szczęście z nikim poruszyć tego tematu ponieważ przyszedł pan Farazowski nasz wychowawca, dobrze że była to godzina wychowawcza a nie kolejna nudna lekcja historii. Gdy już usiadłam na swoim miejscu zauważyłam że Rozalia zmierza szybkim tempem w stronę mojej ławki, wiedziałam że czeka mnie przesłuchanie. Dziewczyna była już blisko ławki gdy ktoś nagle ją podsiadł, tym kimś okazał się mój kochany białowłosy.

- Lysio.! -Twarz Rozalii przybrała dość zabawny grymas.

-Wybacz Rozalio ale to ja dziś zajmę twoje miejsce przy Katrinie. – Rozalia stała jak wryta, ale ustąpiła miejsca dla różnookiego.

- Niech ci będzie, ale nie myśl że dam wam tak łatwo się mnie pozbyć. – Białowłosa wzięła stojące obok Alexego krzesło i przysunęła je do naszej ławki. – No a teraz opowiadajcie gołąbeczki. – Na jej twarzy pojawił się zarys uśmiechu.

- No właśnie, opowiadajcie jak do tego zaszło gołąbeczki.? – Tuż obok pojawił się niebiesko włosy z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Wybaczcie ale chciałbym porozmawiać z Katriną na osobności. – Poważna mina Lysandra sprawiła że Roza i Alex bez żadnych dyskusji zostawili nas samych, zaintrygowała mnie postawa różnookiego.

- A więc o czym chciałbyś ze mną porozmawiać. – Uśmiechnęłam się do chłopaka zalotnie ale zauważyłam że chłopaka coś dręczy.

- Wybacz że pytam cię o takie sprawy ale czy łączyło coś ciebie z Kentinem.? – Przez chwilę myślałam że może sobie żartuję ale jego mina świadczyła że mówi poważnie. Zmartwiło mnie to, bo nie wiedziałam jak mam mu wspomnieć o wyznaniu chłopak i kwiatach.

- Poza przyjaźnią nic nas nie łączy, a dlaczego pytasz.?

- Ponieważ od chwili gdy się dowiedział że jesteśmy para obserwuję mnie z wielką nienawiścią. Nawet teraz patrzy na nas jakbym popełnił najgorszą zbrodnie w życiu. – Lysander miał rację, gdy ukradkiem zerknęłam na zielonookiego patrzył na naszą dwoję z chęcią mordu, nie sądziłam że aż tak bardzo mu na mnie zależało.

- Chyba wiem dlaczego Kentin tak złowrogo na nas spogląda. – Musiałam mu to powiedzieć, nie potrafiłam mieć przed nim tajemnic. – Rano Kentin podszedł do mnie z bukietem róż i wyznał że nie jestem mu obojętna, było mi trochę głupio ale musiałam dać mu kosza co niestety mu się nie spodobało. Przez co teraz ma żal do mnie a o ciebie najprawdopodobniej jest zazdrosny.

- Rozumiem, myślę że Kentin potrzebuję czasu by ochłonąć i zrozumieć wszystko. Jest twoim przyjacielem więc w końcu schowa dumę do kieszeni i wyciągnie do ciebie rękę. – Słowa białowłosego dodały mi otuchy, choć zdziwiło mnie to że nie spytał o ten bukiet ani nic. Hmm… Popadam chyba w paranoję.

- Dziękuję Lysander, zawsze mogę liczyć na słowa otuchy od ciebie. – Popatrzyłam na różnookiego z czułością, wiedziałam że przy nim nigdy nic mi się nie stanie. Bardzo pragnęłam go w tej chwili przytulić ale niestety nie wypadało, dlatego dyskretnie złapałam go za rękę co spowodowało rumieńce na naszych twarzach. Czułam się cudownie w jego towarzystwie mimo że tak krótko się znaliśmy. Razem z białowłosym przegadaliśmy całą godzinę wychowawczą. Dowiedziałam się że jego rodzice mieszkają na wsi gdzie niegdyś prowadzili agroturystykę, a on z przyczyn edukacyjnych zamieszkał ze swoim bratem Leo, który prowadzi sklep z ubraniami. Również dowiedziałam się że Lysander uwielbia króliki, pisanie własnej poezji jak również śpiewanie.

- Księżniczko może opowiesz mi coś o sobie.? – Najbardziej bałam się właśnie tego pytania, nie lubiłam opowiadać o swojej przeszłości to zbyt bolało. Na samą myśl o tym wszystkim uroniłam kilka łez.

- Wybacz, rozumiem że twoja przeszłość jest bardzo bolesna. Nie będę nalegał abyś mi ją zdradziła. – Białowłosy zbliżył się a następnie mocno mnie przytulił, tak że słyszałam szybkie bicie jego serca, czułam się bezpieczna w jego ramiona a czując zapach jego perfum czułam jak odlatuję. Niestety w tle było słychać reakcję na nasze przytulanie co spowodowało że z białowłosym odsunęliśmy się od siebie.

****

Wychodząc ze szkoły spostrzegłam brązowookiego tuż przy bramie wyjściowej. Gdy tylko ujrzał że zmierzam w jego kierunku również zbliżając się do mnie. Niestety nie dał mi dojść do słowa.

- Co on ma czego ja nie mam?! – W jego oczach można było ujrzeć smutek.

- Kastiel zroz….

-Ja niczego kurwa nie chce rozumieć, powiedz mi tylko czy coś w ogóle do mnie czujesz?!

- Kastiel przykro mi ale nic do ciebie nie czuję, możemy zostać przyjaciółmi ale na nic więcej nie możesz liczyć. – Już drugi raz tego samego dnia daję dla faceta kosza, jestem okrutna. Nie chciałam spojrzeć Kastielowi w oczy, było mi zbyt przykro z jego powodu.

- Tą swoją przyjaźń możesz sobie w dupę wsadzić szmato.! – Czerwono włosy przesadził, pod wpływem gniewu uderzyłam go w twarz. Nie czekając na jego reakcję odeszłam w pośpiechu, czułam ból w dłoni nie sądziłam że potrafię tak mocno kogoś uderzyć. Wchodząc do parku powoli schodziła ze mnie ta cała złość spowodowana słowami brązowookiego. Postanowiłam na chwilę zostać w parku i przysiąść na ławce. Wyjęłam z kieszeni mp3 i zanurzyłam się w świecie muzyki rozmyślając nad moim życiem. Myślałam o moich rodzicach, przypomniała mi się cudowne chwilę z dzieciństwa:

***

Mała brązowowłosa dziewczyna siedziała w piaskownicy bawiąc się zabawkami a tuż nad nią stali jej rodzice.

- Mamo zobacz zrobiłam babkę. – Dziewczyna z radości wstała i zaczęła skakać.

- Brawo córeczko, zobacz kochanie jak Katrinka się cieszy. – Dziewczynka podbiegła do kobiety a ta podrzuciła dziewczyna do góry po czym przytuliła ją, po chwili dołączył do nich wysoki o dobrej posturze mężczyzna.

- Słoneczko co powiesz na to byśmy poszli razem z mamą coś zjeść.?

- Taaaak, ale dopiero jak Mat wlóci z psedskola.

- Dobrze skarbie a teraz chodź pójdziemy na zjeżdżalnie. – Mała Katrina pobiegła razem z rodzicami na zjeżdżalnie, gdzie zjeżdżała razem z rodzicami (…)

***

Poczułam jak po mojej twarzy spływają łzy na myśl o moich rodzicach, chciałabym aby nadal żyli. Te wszystkie cudowne wspomnienia sprawiały że coraz bardziej za nimi tęskniłam. Czułam się jak mała dziewczynka która potrzebuję przytulenia i uwagi swoich rodziców. Z moich rozmyślań wyciągną mnie czerwono włosy  który przysiadł tuż obok mnie na ławce ze skruszoną miną.

- Wybacz nie chciałem się urazić, emocje mną targały. – Powaga jego głosy zaskoczyła mnie, czyżby naprawdę żałował.

- Kastiel wybaczę ci jeżeli przestanie odwalać takie rzeczy.

- Dobrze, wolę zostać twoim przyjacielem niż stracić cię na zawsze. – Byłam w szoku, Kastiel i takie wyznania. To było takie uroczę że musiała przytulić brązowookiego by dodać mu otuchy.

- Cieszę się Kastiel, ale uważam że powinieneś z kimś jeszcze porozmawiać i poprawić relację.- Czerwono włosy spojrzał na mnie a następnie głośno wypuścił powietrze z płuc.

- Wiem, ale jeszcze nie wiem jak mam to zrobić.

- Może powinieneś iść teraz do niego i z nim porozmawiać. – Uśmiechnęłam się do chłopaka by dodać mu odwagi.

- Może masz rację. Do jutra Katrina. – Wstał szybko z ławki kierując swoje kroki w stronę domu różnookiego. A ja postanowiłam pójść już do domu bo już zaczęło mi się robić zimno. Gdy tylko weszłam do domu z kuchni dobiegły mnie krzyki mojego brata.

- A to o której się wraca ze szkoły co.? – Jak zwykle nadopiekuńczy.

- Poszłam jeszcze posiedzieć sobie w parku.

- Młoda weź nie rób se jaj i zacznij wracać prosto ze szkoły do domu. – Dziwne, zwykle nie jest aż tak nadopiekuńczy.

- Mat czy coś się stało.?

- Nie ważne, sprawy osobiste. A teraz jeść i do lekcji zrozumiano. – Chyba wstał dziś lewą nogą, nigdy wcześniej nie był dla mnie taki oschły. Nie zwlekając długo zjadłam obiad i udałam się do swojego pokoju by przysiąść do tej cholernej pracy domowej. Po godzinie czasu miałam odrobioną pracę domową ze wszystkiego, dzięki czemu mogłam sobie poleżeć w spokoju. Gdy już prawię przysypiałam dostałam sms od nieznanego mi numeru  „Otwórz okno :*”. Zaskoczyła mnie ta wiadomość. Otworzyłam okno szukając nadawcy wiadomości ale ujrzałam  kogoś kogo bym w życiu się nie spodziewała.